Crisis tussen Marokko en Libië omwille van Polisario
Iedere staatsman uit de Maghreb was aanwezig op Moamar Qaddafi’s 40ste verjaardag als leider van Libië. Enkel de Marokkaanse koning Mohammed VI ontbrak. Wel aanwezig was Polisario-kopstuk Mohamed Abdelaziz.
Zes dagen voor de viering had het Marokkaanse Hof in een persbericht laten weten dat de koning voor het eerst sinds zijn troonbestijging in 1999 ziek was. Het zou gaan over buikgriep en dat vroeg om 5 dagen rust. Op 30 augustus was Mohammed VI echter weer op de been en bracht hij een bezoek aan Tetuán, aldus de Marokkaanse pers.
Of het nu al dan niet de griep was die de Marokkaanse koning verhinderde om aanwezig te zijn op de festiviteiten in Tripoli, het staat vast dat Qaddafi "not amused" was. Hoewel Mohammed VI weliswaar een delegatie naar Tripoli had gestuurd, werd die immers zelfs niet geleid door prins Moulay Rachid, de nummer twee in de lijn van de troonsopvolging. Eerste minister Abbas el Fassi nam de honneurs waar.
Volgens Taieb Fassi Fihri, raadgever van de Marokkaanse minister van buitenlandse zaken, reageerde Qaddafi door een belofte die hij eerder aan Rabat gedaan had, in te trekken: de vertegenwoordiging van het Frente Polisario werd ontvangen als een staatsdelegatie (van de RASD) – wat bij de Marokkanen in het verkeerde keelgat schoot. Mohamed Abdelaziz werd in Tripoli behandeld als een staatsman.
Toen Abbas el Fassi hier kennis van nam, besloot hij te vertrekken uit Tripoli. Rabat heeft inmiddels ook op diplomatieke wijze geprotesteerd: de houding van de Libische leider gaat in tegen de vriendschap, solidariteit, samenwerking en respect die bestaat tussen beide landen, luidde het. Rabat wou eveneens een officiële verklaring.
En die kreeg het zaterdagnacht. De Libische minister van buitenlandse zaken legde een nota voor waarin hij stelde dat Abdelaziz “niet uitgenodigd was voor de feestelijkheden, maar nu éénmaal in Tripoli was voor de bijeenkomst van de Afrikaanse Unie de zondag voor de feestelijkheden”.
Maar ondanks deze zalvende woorden van zijn diplomatie, blijft Qaddafi natuurlijk Qaddafi. Al tijdens zijn speech op maandagavond verkondigde hij dat “de enige mogelijke oplossing voor de Saharaanse kwestie bestaat in een referendum onder toezicht van de Verenigde Naties, om zo het Sahrawi volk zijn onvervreemdbaar recht op zelfbeschikking te laten uitoefenen”. Terwijl Marokko van geen referendum wil weten en de voormalige Spaanse kolonie een autonoom statuut wil toekennen.
Alsof dat nog niet genoeg was, decoreerde de Libische opperleider Mohamed Abdelaziz nog met een medaille voor de 40ste verjaardag van de “Grote Revolutie van 1 september”, de grootst denkbare onderscheiding in Libië.
Afrika's laatste kolonie Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
Bij ons weten het eerste collectieve werk over de juridische aspecten van het conflict omtrent de Westelijke Sahara. Beschikbaar in het Engels en Frans. Bestel het hier.
Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
