Waals socialist Philippe Moureaux was enkele dagen geleden op bezoek in Marokko en heeft er nog maar eens zijn sympathie betoond voor het Marokkaanse standpunt in het Saharaanse conflict.
De Marokkaanse pers stond naar goede gewoonte weer bol met het soort berichten dat steeds opnieuw verschijnt wanneer één of andere buitenlandse politicus Rabat’s autonomie-plan voor de Sahara fantastisch zegt te vinden. Het lijkt er haast op dat het eigenlijk altijd hetzelfde artikel betreft, waarin telkens de naam van de politicus aangepast wordt. Zelfs als de politicus in kwestie helemaal niets heeft gezegd over de Sahara. Soms volstaat een bezoek in functie aan Rabat voor de Marokkaanse pers om hierin een statement te zien.
Alleen klopt het in het geval van Philippe Moureaux natuurlijk.
De Waalse socialist staat erom gekend een goede vriend van Marokko te zijn. Nu is dat op zich allemaal goed en wel, maar als het over de Westelijke Sahara gaat – volgens de VN toch nog altijd een te dekoloniseren gebied – is enige terughoudendheid toch niet misplaatst.
Niet zo voor Moureaux. Die vindt het Groot-Marokko idee perfect acceptabel. Hij zou zelfs, in zijn hoedanigheid als burgemeester van de Brusselse gemeente Molenbeek, bereid zijn een zusterband aan te gaan met de Saharaanse stad El Aaiún. Want Moureaux was dit werkbezoek echt wel onder de indruk van de vooruitgang in deze woestijnstad.
Zo lag tijdens zijn ontmoeting met de gouverneur van de “provincie” El Aaiún de nadruk op de vooruitgang die geboekt was op gebied van de mensenrechten, de vrijheid van meningsuiting en de rol van de civiele maatschappij.
Nu hangt het er maar vanaf wat de gebruikte maatstaf is. Als men vergelijkt met “les années du plomb”, dan zal er inderdaad wel enige vooruitgang waarneembaar zijn. Maar als men vergelijkt met een democratisch land – een titel die Marokko zichzelf toch zo graag toedicht – getuigt het toch van zeer selectieve blindheid om vol lof van een verbetering te spreken.
Want mocht het allemaal peis en vree zijn daar in die Sahara, waarom dan toch dat Marokkaans-Franse verzet tegen het voorstel om het MINURSO mandaat uit te breiden met het toezicht op de mensenrechtensituatie?
Ach, het zal Moureaux worst wezen. Hij is nu éénmaal een vriend van Marokko. En onder vrienden stelt men bepaalde vragen niet.
Al zou een echte vriendschap tegen kritiek bestand zijn. Maar dat soort vriendschap is dan meestal ook niet gebouwd op het “I scratch your back, you scratch mine” principe. Veel Marokkaanse stemmen in Molenbeek, niet?
Afrika's laatste kolonie Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
Bij ons weten het eerste collectieve werk over de juridische aspecten van het conflict omtrent de Westelijke Sahara. Beschikbaar in het Engels en Frans. Bestel het hier.
Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
