De Micronesische eilandstaat Palau heeft sinds kort een Marokkaanse ambassade. Ietwat vreemd op het eerste zicht, gezien de wel zeer schaarse economische betrekkingen tussen Palau en Marokko, en de nog schaarsere Marokkaanse inwijkelingen in Palau.
Minder vreemd als men bedenkt dat het “één staat, één stem” principe geldt in de VN, alwaar de kwestie van de Westelijke Sahara wel eens op de agenda wil komen. En gezien Marokko in deze zaak een juridisch nadeel lijdt, zijn vrienden belangrijk. Vooralsnog een succesvolle strategie.
Vanzelfsprekend kost het neerpoten van een ambassade handenvol geld. Maar zoals enkele weken geleden al werd aangekaart door het Marokkaanse magazine TelQuel, wordt er inzake diplomatieke betrekkingen aangaande het nationale taboe, de Westelijke Sahara, niet op een dirham meer of minder gekeken.
Ongeveer het hele budget van de Marokkaanse minister voor Buitenlandse Zaken wordt in de “nationale zaak” gepompt. Naast het openen van diplomatieke relaties, behoren het inhuren van peperdure lobbyfirma’s, het inlossen van staatsschulden, het oprichten van universiteiten etc, tot het Marokkaanse arsenaal in de strijd om de wereld te overtuigen dat de Sahara Marokkaans is. Dixit TelQuel.
Bovendien is er wat budgettaire ruimte ontstaan, doordat recent de Marokkaanse ambassadeurs uit Venezuela en Iran werden terug geroepen door Rabat.
Wat betreft Venezuela, was de officiële reden voor het verbreken van de diplomatieke banden het feit dat Venezuela de Sahrawi Republiek erkent. Gekke timing wel, 27 jaar na Venezuela’s erkenning van de RASD. Wat deze officiële retoriek volgens waarnemers moest verbergen, was de innige relatie Marokko-Israël, en het feit dat Venezuela enkele dagen eerder de Israëlische ambassadeur uit het land had gezet wegens de gruwelijke situatie in Gaza.
Iran werd dan weer verweten de Shia-variant van de islam in Marokko binnen te willen smokkelen. Ook was er de ietwat bevreemde affaire waarbij Iran - bij monde van Ayatollah al-Nouri - Bahrein zou hebben geclaimd als 14de provincie. Hoewel deze mini-vete tussen Iran en Bahrein na een week al terug had plaatsgemaakt voor beloftes van eeuwige vriendschap, reageerde Marokko meer Bahreins dan de Bahreinen door zijn ambassadeur uit Teheran terug te roepen. Allicht dient de reden voor deze diplomatieke rel eerder gezocht te worden bij de Marokkaanse relatie met geldschieter Saudi Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
Maar het verlies van deze diplomatieke betrekkingen is geen man over boord, er is altijd nog Palau. En om niet onder te doen in deze diplomatieke wedloop in Oceanië, knoopte de Sahrawi Republiek recent relaties aan met Vanuatu.
Afrika's laatste kolonie Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
Bij ons weten het eerste collectieve werk over de juridische aspecten van het conflict omtrent de Westelijke Sahara. Beschikbaar in het Engels en Frans. Bestel het hier.
Sinds 1975 wordt drie kwart van de Westelijke Sahara bezet door Marokko. Een groot deel van de oorspronkelijke bevolking leeft vandaag nog steeds in vluchtelingenkampen in Algerije. Zij die in het thuisland achterbleven worden door de Marokkaanse bezetters onderworpen aan ernstige mensenrechtenschendingen. Al meer dan 40 jaar wachten de Saharawi op de uitoefening van hun legitiem recht op zelfbeschikking.
